Gehandicapt vanwege het ontbreken van een navigatiesysteem en omdat de Grieken de meeste wegwijzers voor de niet Grieken onleesbaar hebben gemaakt, vonden we na wat zoeken dan toch eindelijk de weg door de Kourtaliotiko canyon die ons naar het vliegveld van Hiraklion zou brengen. Aan het begin van de canyon stond een vrouw te liften die onderweg was naar Rethimnon en omdat we daar toch langs kwamen besloten we haar mee te nemen.
De liftster vertelde ons dat ze onderweg was naar de dierenarts in Rethimnon omdat haar kat de dag daarvoor als gevolg van kanker bij de dierenarts was overleden, ze was nu onderweg om hem op te halen en te kunnen begraven bij haar onderkomen in de canyon. Ze vertelde dat ze uit Duitsland kwam en, na jaren over de hele wereld te hebben gezworven, zo’n 10 jaar geleden had besloten op Kreta in een natuurgebied te gaan wonen, dit omdat dit een van de weinige plekken is in Europa waar dat nog kan. Ze woonde eerst in een hut bij de Kourtaliotiko rivier maar verhuisde dit voorjaar noodgedwongen, vanwege de zware overstromingen die haar onderkomen volledig hadden weggevaagd, naar de naast de canyon liggende berg Kouroupa, een beschermd natuurgebied. Gelukkig had ze nog wat spullen kunnen redden maar haar buurman was toen alles kwijt geraakt en bezat na de overstroming alleen nog maar het paar sokken dat hij aanhad, een grote hoeveelheid water was plots door de canyon naar beneden gekomen en had onderweg alles vernietigd.
De liftster is dus niet de enige die in de mooie natuur van Kreta op een afgelegen plek een teruggetrokken leven leidt. Op mijn vraag waar ze van leeft vertelde ze dat ze voedsel verzamelt in de natuur om haar heen of door naar een stad of dorp te gaan om bij de bakker oud brood of bij restaurants restafval te vragen, de Westerse toeristen gooien erg veel weg. Kleding en andere spullen die ze nodig heeft om te overleven haalt ze uit de afvalcontainers langs de weg, je ziet inderdaad als je daar bent veel mensen in de afvalcontainers langs de kant van de weg snuffelen.
Ook vertelde ze dat er kerkelijke organisaties zijn waar je gratis kleren kunt krijgen. Eén keer per jaar komt de politie langs en wordt ze meegenomen voor verhoor maar omdat ze Duitse is en ingezetene van de EU en niets verkeerds heeft gedaan kunnen ze haar niet lang vasthouden. Ze zag er niet goed uit, was erg mager, had een slecht gebit en moest regelmatig hoesten. Ik vroeg haar daarom hoe het met haar gezondheid was. Ze vertelde niet zo lang geleden bij een arts te zijn geweest en die had gezegd dat ze waarschijnlijk een allergie had of psychische problemen maar dat hij haar vanwege het gebrek aan urgentie niet meteen kon helpen. Ze kon wel een nieuwe afspraak maken voor over een half jaar. Met haar ouders, die in Duitsland wonen had ze al jaren geen contact meer gehad, haar moeder had haar jaren gelden nog wel eens opgezocht maar haar vader nooit. Inmiddels waren beide te oud om haar te kunnen bezoeken en met haar andere familie had ze geen contact. Ze stond er dus alleen voor met als enige gezelschap haar katten.
De kat die net was overleden was sinds het begin van haar bestaan in Kreta, dus al meer dan 10 jaar, bij haar geweest en volgens haar een heel bijzondere kat: een kruising tussen een straatkat en een siamees en daarnaast ook nog eens vegetariër. De kat beschermde haar ‘s nachts tegen bijvoorbeeld slangen, haar kat had op een gegeven moment een slang van wel twee meter aangevallen en gedood. Alle andere wilde katers die daar woonden waren verliefd op haar, meestal had har kat dan ook meerdere ‘lovers’. Zij niet, ze was altijd alleen en had slechts sporadisch contact met haar buren en daartussen, vertelde ze, zaten helaas ook minder aardige mensen, een buurman had zelfs een tijd terug een van haar katten vergiftigd! Maar gelukkig had ze voor haar persoonlijke veiligheid nooit bang hoeven zijn. En dan was ze nu onderweg om haar dode kat op te halen. Ze had een tas bij zich om haar mee te nemen en was van plan deze met de lokale bus terug te vervoeren en dicht bij haar woonplek te begraven. In Rethimnon hebben we haar afgezet bij de dierenarts en haar veel sterkte gewenst.
Nadat ze uitgestapt was bleef er in de auto een vreemde geur hangen die me deed denken aan de indringende geur die ik steeds rook als ik in India was en die de hele tijd in je neus blijft hangen net als een liedje dat maar niet uit je hoofd wil verdwijnen.
Gerard Geerlings Coach & Mentor 