Gerard Geerlings Coach & Mentor

Meneer Lee stemt tegen.

Die ochtend was meneer Lee vroeg opgestaan en had hij zijn nieuwe pak aangetrokken. Na het ontbijt met zijn vrouw was hij bij de kapper langs gegaan om zich te laten scheren en zijn stropdas te laten strikken. Meneer Lee had dit pak per koerier van de partij gekregen en nooit eerder een pak of stropdas gedragen. Toen hij naar zijn huis terugliep stond iedereen op straat vol ontzag naar hem te kijken, zo netjes had nog niemand in zijn dorp hem ooit gezien. Aangekomen bij de straat waar hij woonde zag hij een grote groep mensen bij zijn huis staan rond de partijauto die hem kwam ophalen.Meneer Lee stelde zich voor aan de chauffeur: ‘Meneer Lee, aangenaam, ik moet nog even mijn spullen pakken want die liggen nog binnen.’ “Dat is niet nodig meneer Lee, alles is geregeld, stapt U maar in’, zei een mevrouw in het partijuniform die naast de chauffeur stond op een toon waarbij hij dacht dat het beter was te doen wat zij hem vroeg.

Na een snel afscheid van zijn vrouw reed meneer Lee, onder begeleiding van twee motoragenten over hobbelige binnenwegen naar de snelweg die hem naar Beijing zou brengen. Onderweg voegden steeds meer partijauto’s zich bij een steeds groter wordende colonne identieke auto’s allemaal op weg naar de Grote Zaal  van het Volk aan het Plein van de Hemelse Vrede. Achter het glas voorin zat de chauffeur en naast hem zijn begeleidster. ‘Alles goed met U meneer Lee’, vroeg ze met een glimlach, ‘U weet wat de bedoeling is?’. ‘Ja hoor’ zei hij, ‘het is met duidelijk, ik ga tegen stemmen’. Hij dacht terug aan die gedenkwaardige dag drie maanden geleden toe hij door eenzelfde auto was opgehaald en naar het hoofdkantoor van de partij in Beijing gebracht. Daar aangekomen was hij naar een vergaderzaal gebracht waar een aantal partijbonzen rond een tafel zaten met aan het hoofd president Xi Jinping. Door emoties overweldigd, maar ook een beetje nerveus, was hij naar voren gelopen om de grote leider de hand te schudden en Xi Jinping had hem glimlachend aangekeken.

‘Best kameraad Lee’, had Xi Jinping gezegd, ‘uit betrouwbare bron weet ik dat u een zeer toegewijd lid van de partij bent en zich jaren voor ons heeft ingezet, ook in tijden die voor ons en voor u niet altijd makkelijk waren. Ik heb daarom verzocht U hier te laten komen omdat ik U iets wil vragen.’ Meneer Lee keek verbaasd naar de president en partijleider en voelde zich trots en vereert na deze woorden, wie kon een persoonlijk verzoek van de grote leider Xi Jinping weigeren? Zoals U weet’, vervolgde Xi Jinping, ‘is over een paar maanden ons Volkscongres en zullen onze 3.000 parlementsleden vanuit het hele land naar Beijing komen om namens de 1.22 miljard Chinezen een aantal historische beslissingen te gaan nemen. De partijleiding uit uw regio heeft U voorgedragen als afgevaardigde en we willen graag dat U in de Grote Zaal van het Volk gaat meebeslissen over een aantal belangrijke zaken die bepalend zullen zijn voor de toekomst van het Grote Chinese Volk. De belangrijkste stemming zal gaan over de rol van mij als president van China waarbij het voorstel zal zijn mij de bevoegdheid te geven deze functie levenslang uit te oefenen. ‘Ik ben zeer vereerd geachte heer Xi Jinping dat ik naar het Volkscongres mag voor mijn regio’. stamelde de heer Lee die erg onder de indruk was van Xi Jinping, die in het echt wel iets gezetter was dan op de foto, ‘en natuurlijk zal ik volledig volgens de richtlijnen van de partij meestemmen met het Volkscongres!

President Xi Jinping, tevens secretaris-generaal van de communistische partij en hoofd van de strijdkrachten van China, lachte meneer Lee toe en antwoordde: ‘daar gaat het nu juist over, we zoeken iemand die juist tegen gaat stemmen omdat we graag naar de buitenwereld toe willen aantonen dat we in China democratisch te werk gaan als het om verkiezingen gaat. Stemt U gerust tegen tijdens het Volkscongres zodat we zeker weten dat er in ieder geval één tegenstem is anders krijgen we de hele wereld over ons heen”. Zonder op een antwoord te wachten ging de vergadering verder en werd meneer Lee afgevoerd en na een gezellig dineetje met een paar functionarissen en na het aanschaffen van een nieuw partijpak keerde hij terug naar zijn regio. En nu, drie maanden later, was hij onderweg naar het Volkscongres met die speciale opdracht van de Grote Leider en voelde hij zich trots dat hij uitverkoren deze mooie belangrijke opdracht uit te voeren.

Twee uur later betrad meneer Lee de Grote Zaal van het Volk en nam hij plaats tussen de vertegenwoordigers van het Volk en luisterde hij naar de speeches van de Chinese prominenten waarvan hij er maar een paar kende. s’ Avonds, na de officiële vergadering, was het goed toeven in zijn luxe hotel  en genoot hij van de luxe, de etentjes en gala’s waarvoor hij als parlementslid was uitgenodigd.

De derde en laatste dag van het Volkscongres stond in het teken van de stemmingen en vlak voor de belangrijkste stemming over de ambtstermijn van de president kwam zijn begeleidster nog even bij hem langs om hem er nog even aan te herinneren vooral tegen te stemmen. De stemming  was geheim dus niemand zou weten dat hij een tegenstemmer was. Toen hij zijn stembiljet in de stembus liet glijden had hij het moeilijk omdat hij tegen zijn gevoel instemde, maar ja, als de partijleider je wat vraagt doe je dat natuurlijk! Al snel volgde de uitslag: met 2.958 stemmen voor, 2 tegen en 3 onthoudingen stemde een overweldigende meerderheid van het Chinese parlement in met een grondwetswijziging die president Xi Jinping de bevoegdheid gaf levenslang de functie van President uit te oefenen en meneer Lee was één van de twee tegenstemmers geweest.

Na afloop van het Volkscongres stond meneer Lee buiten te wachten op zijn chauffeur om weer naar huis gebracht te worden en terwijl auto na auto vetrok bleef meneer Lee uiteindelijk alleen achter, zijn chauffeur en begeleidster waren nergens te vinden. Plots stopte er een politiebusje naast hem en stapten een paar agenten uit. ‘Bent U meneer Lee’, was de vraag van een van hen. ‘Jazeker’, antwoordde hij, ‘Ik heb net het Volkscongres bijgewoond, ik sta op mijn auto te wachten!’. “Wilt U even meerijden naar ons kantoor’, was het antwoord, ‘we hebben wat vragen’. Na een korte rit werd hij bij een kazerne van het Volksleger afgezet, Daar werd zijn pak ingenomen, kreeg hij andere kleren en werd hij naar een kamer gebracht waar twee mannen zaten, één die hem ondervraagde en een ander die op zijn laptop verslag deed van het gesprek. De man in uniform keek hem streng aan. ‘Meneer Lee’, zei hij, ‘we hebben een probleem, wellicht kunt U ons helpen’. ‘Dat is geen probleem’, antwoordde meneer Lee, ‘maar dit moet een misverstand zijn, ik voerde tijdens het Volksgesprek een speciale opdracht van president Xi Jinping uit.’ ‘Daar gaat het ook om’, zei de ondervrager, ‘want we hadden 3 mensen gevraagd tegen te stemmen en maar 2 hebben het gedaan, we willen graag weten wie dat was…’. Vol ongeloof staarde meneer Lee naar zijn ondervragers en keek hij rond in de naargeestige omgeving waarin hij terecht was gekomen. ‘U kunt mij als Volksvertegenwoordiger toch niet zomaar vasthouden?’, vroeg hij. ‘Dat kan wel’, zei zijn ondervrager, ‘we zijn namelijk van de nieuwe Commissie Toezicht die tijdens het Volkscongres is ingesteld en wij hebben de bevoegdheid in te grijpen als het leiderschap van de Partij en de Socialistische Rechtsstaat in gevaar komen. En onze president was niet bepaald blij toen één van de drie aangewezen tegenstemmers toch voor stemde tegen de wil van onze grote leider in. China’s parlement moet wel betrouwbaar blijven en we willen vermijden dat we in de val van een onbestuurbare  democratie vallen!’.

‘We hebben Van Xi Jinping de opdracht uit te zoeken wie diegene was die zich niet aan de afspraak heeft gehouden en zolang we dat niet weten zullen we U hier een tijdje vast moeten houden.’ ‘Maar ik ben het niet!’, riep meneer Lee wanhopig, ‘Ik heb altijd de partij gesteund!’ ‘Dat zeggen ze allemaal!, reageerde de ondervrager, ‘Ik zie U morgen weer, U blijft hier net zo lang zitten totdat we weten wie van de drie dit was..’
Onder begeleiding van twee agenten werd meneer Lee naar zijn cel gebracht. Op de gang kwam hij meerdere mensen tegen die hij herkende van het Volkscongres, het was een drukte van belang. Blijkbaar had de nieuwe Toezicht Commissie met meerdere parlementariërs nog een appeltje te schillen. De bewakers brachten hem terug naar zijn cel waar hij onder hun zwijgend toezicht te eten kreeg. Dat smaakt best goed’, dacht meneer Lee, ‘het eten hier is in ieder geval beter dan bij mij thuis…’.